اثر اسید جیبرلیک، تغذیه پتاسیم و بور بر کمیت و کیفیت میوه انگور رقم عسکری در منطقه شهرکرد

درخت انگور با نام علمی vitis vinifera متعلق به خانواده vitaceae می باشد. با توجه به اهمیت اقتصادی و اجتماعی استعدادهای بالقوه کشور برای ارتقاء کمی و کیفی انگور، هدف از انجام این پژوهش، افزایش کمیت و کیفیت این محصول با کاربرد عناصر غذایی و هورمون های گیاهی می باشد. بدین منظور دو آزمایش جداگانه در سال 1391در یک باغ انگور واقع در شهرستان کیار از توابع شهرکرد انجام شد. در آزمایش اول اثرکاربرد خاکی سولفات پتاسیم به عنوان عامل اول در چهار سطح (0، 300، 600 و 900 گرم برای هر درخت) در مرحله قبل از شروع فصل رویشی جدید (15اسفند ماه) و اثر محلول پاشی چهار سطح اسید بوریک (0، 1000 ،2000 و0003 میلی گرم در لیتر) به عنوان عامل دوم در زمان قبل از گل دهی مورد ارزیابی قرارگرفت. این آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در 3 تکرار انجام شد. در آزمایش دوم که در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در 4 تکرار انجام شد، اثر محلول پاشی جیبرلین در چهار سطح (0، 100، 500 و1000 پی پی ام) در دو مرحله (قبل از گل دهی و بعد از تمام گل) مورد بررسی قرار گرفت. بیشترین عملکرد در تیمار 900 گرم سولفات پتاسیم در هر درخت و اسید بوریک 3 میلی گرم در لیتر به دست آمد. کاربرد اسید بوریک بر شاخص های غلظت بور و پتاسیم بافت دمبرگ، وزن خوشه، قطر حبه، وزن حبه، زمان رسیدن میوه (01/0?p ) اختلاف معنی داری نشان داد. همچنین در اثر کاربرد غلظت های مختلف سولفات پتاسیم، میزان پتاسیم و بور بافت دمبرگ، عملکرد، وزن خوشه، قطر خوشه، قطر حبه، وزن حبه، اسیدیته، مواد جامد محلول، قند کل و کلروفیل کل تحت تاثیر قرار گرفتند. بیشترین تعداد خوشه و وزن خوشه در تیمار 900 گرم در هر درخت سولفات پتاسیم به دست آمد. همچنین سطوح اسید بوریک وزن خوشه را نیز افزایش دادند اما بین خود تیمارها تفاوتی دیده نشد. با افزایش سطوح سولفات پتاسیم از میزان کلروفیل کل کاسته شد. سولفات پتاسیم 900 گرم در درخت میزان مواد جامد محلول و قند کل را افزایش و میزان اسیدیته را کاهش داد. تیمار 3000 میلی گرم در لیتر اسید بوریک بیش از سایر تیمارها از میزان اسیدیته کاسته است. همچنین تیمارهای سولفات پتاسیم و اسید بوریک رسیدن میوه را به مدت 3 تا 4 روز نسبت به شاهد جلو انداختند. در آزمایش دوم، تیمار جیبرلین در زمان قبل از گل دهی تاثیر چندانی در بهبود خصوصیات میوه نداشت. به طور مثال اگرچه تیمارها تعداد حبه را افزایش دادند ولی به همان نسبت از میزان وزن حبه ها کاستند. همچنین کاربرد جیبرلین در زمان قبل از گل دهی، طول خوشه را به میزان چشم گیری افزایش داد که این میزان افزایش، ظاهر مناسبی برای انگورهای تازه خوری نمی باشد. تیمار جیبرلین بعد از گل دهی باعث افزایش عملکرد، وزن خوشه، وزن و قطرحبه شد ولی از میزان اسیدیته کاستند. تیمارهای جیبرلین 100 و 500 پی پی ام باعث افزایش عملکرد و وزن خوشه و کاهش اسیدیته شدند در حالی که تیمار جیبرلین 1000 پی پی ام تاثیر منفی در میزان عملکرد میوه داشت. تیمارهای مختلف جیبرلین در زمان های قبل و بعد از گل دهی سبب تاخیر رسیدن میوه شدند.